Στον κοσμο του Cole Porter

Στον κοσμο του Cole Porter τα δραματα ειναι αληθινα δραματα, σχεδον τραγωδιες, ολα ομως με δυο τρεις μαγικες νοτες απο ενα ασπρο πιανο με ουρα, δυο ματιες κι ενα φιλι στο σεληνοφωτο, τα μαγια λυνονται και τα δραματα μετατρεπονται σε ρομαντικες κομεντι ενιοτε δε, και σε αληθινες κωμωδιες.
Στο κεφαλι μου τα δραματα μετατρεπονται σε εξοντωτικα πιντερικα εργα οπου οι διαλογοι συνεχιζονται για παντα στον αιωνα τον απαντα και νυν και αει και εις τους αιωνες των αιωνων αμην.
Ετσι παθαινω υπερκοπωση χωρις να κανω απολυτως τιποτε.
Ετσι ειμαι εγω πτωμα στην κουραση απο τους ατερμονους εσωτερικους διαλογους.
Η ψυχοθεραπεια ειναι η αληθεια δεν βοηθησε και πολυ.
Τι να σου κανει ενα πενηνταλεπτο την εβδομαδα οταν μεσα σου διαδραματιζεται ολοκληρος ο Θηβαικος κυκλος και μαλιστα χωρις διαλειμμα καθημερινα.
Τωρα δοκιμαζω το group therapy.
Σαν να πηγαινω μια φορα την εβδομαδα να παιξω bridge.
Μονο που εγω δεν ξερω bridge, ουτε καν μπιριμπα δηλαδη, πολλα νουμερα, πολλα χαρτια πολλη φασαρια για τι;
Για λιγους ποντους.
Ευχαριστω δεν θα παρω.
Προτιμω να αρχισω blogging.
Θα τα γραφω και ελπιζω καποια στιγμη να ακουστουν απο τα βαθος εκεινες οι γαμονοτες απο το ασπρο πιανο με την ουρα, το σεληνοφως να χαραξει τον ασημι του διαδρομο και εμεις με ενα μαρτινι στο χερι να πνιγουμε στα φιλια.